Afrika
Afgelopen maanden ben ik twee keer op reis geweest naar Afrika. Ik weet al heel lang dat de Heer mij, en ook mijn man, roept voor de wereld. Momenteel ‘roept’ Hij mij voor de vrouwen in Afrika.
Elke keer als ik in Afrika met het vliegtuig land, welk deel het ook is van Afrika, het voelt voor mij als ‘thuiskomen’. De mensen, hun ogen, de reuk, het geluid. Het is goed! Toen ik vorige maand ik Uganda was vroeg ik aan de Heer: ‘Waarom ben ik niet in Afrika geboren? Hij liet mij zien dat Hij mij eerst een aantal dingen wilde leren en onderwijzen. Hij liet mij zien dat als Hij mij eerder had uitgezonden, ik er aan onder door zou zijn gegaan: burn-out. Ik had het teveel gedaan vanuit mezelf.
Hij liet mij zien dat ik nu weet hoe geliefd ik ben in Zijn ogen en wat mijn identiteit is. Er is een tijd van ontvangen en doorgeven. "Ik wil jouw Bron zijn en nu is het de tijd om te gaan."
Heb jij een verlangen, een droom, maar lijkt het nog niet waar te worden? In Spreuken staat: "God heeft alles wat er is de goede plaats in de tijd gegeven" Ik vind dat zo lief van de Heer, er spreekt zoveel liefde en zorg uit. Hij weet welke plaats in de tijd voor jou het allerbeste is. Dat is Zijn hart, ook voor jou!
Kraamafdeling
Wij werden welkom geheten op de kraamafdeling van een ziekenhuis. Op deze afdeling warden 45 bedden en er lagen ruim 50 vrouwen. Sommige vrouwen die net waren bevallen, lagen op een matje op de betonnen vloer. Er lagen vrouwen met volop weeën die nog moesten bevallen, vrouwen die net bevallen waren van
een levend kindje en vrouwen die hun kindje hadden verloren. De verschillende emoties en gevoelens waren voelbaar en zichtbaar. Ik mocht een aantal vrouwen en kinderen bemoedigen, zegenen en leven uitspreken. Het was zo gaaf om zo jong in het leven van deze kinderen nieuwe hoop en perspectief, leven, gezondheid uit te spreken. Vaders belofte uitspreken, hoe Hij hen ziet en over hen denkt. Waarom? Ik geloof dat Vader dat wil en zal geven, dat is immers Zijn belofte. De vrouwen die hun kindje hadden verloren mochten gewoon ‘zijn’. Woorden ontbreken soms, maar ik mocht voor een aantal van deze vrouwen bidden en hen troostvolle beloftes doorgeven. Taal of huidskleur maakt dan niet meer uit, we voelden ons één met de Vader die van ons houdt.
Vrouwengevangenis
In de vrouwengevangenis waren wij als dames ook welkom. Wij mochten 2 uur de vrouwen bedienen. Hoe geweldig is dat…! Ik heb iets kunnen delen over de voorwaardelijke liefde die in de wereld is en de onvoorwaardelijke liefde van Vader. Toegespitst met praktische voorbeelden uit Afrika en Nederland. Daarna nodigden wij de vrouwen uit voor de voetenwassing. Je moet je zo voorstellen dat de vrouwen op een stoel zaten een wasbak er tussen en ik, als blanke, op mijn knieën daarvoor. Ik, als blanke, zat letterlijk lager dan de zwarte vrouwen….toen ze één voor één op de stoel kwamen zitten voelde ik meestal de hardheid, boosheid, stugheid. En toen ik hun voeten aan het wassen was en stilletjes hen zegende, merkte ik dat hun harten, blik en houding veranderen. Ze werden zachter, het hart werd zachter, milder, klaar om te ontvangen. Ik vroeg of ik hen mocht zegenen en vroeg of zij nog punten hadden. De Vader gaf woorden en zegende hun harten en liet de vrouwen een liefde zien die onuitstuitbaar is.
Een mooie intense ervaring die ik in mijn hart meedraag. Wil je vaker meelezen met mijn ervaringen? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief onder aan deze pagina.